Ustawa(1), technikum ochrony osób fizycznych i mienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]
USTAWA
z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o ochronie osób i mienia.
(Dz. U. z dnia 26 września 1997 r.)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Ustawa określa:
1) obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie,
2) zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych słuŜb ochrony,
3) zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia,
4) wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony,
5) nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia,
6) zasady ochrony transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia,
urządzeń i sprzętu wojskowego.
Art. 2.
UŜyte w ustawie określenia oznaczają:
1) kierownik jednostki - osobę lub organ przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej,
uprawnionych, zgodnie z przepisami prawa, statutem, umową, do zarządzania nią; za
kierownika jednostki uwaŜa się równieŜ likwidatora lub syndyka,
2) licencja - zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i mienia w
zakresie wymaganym ustawą,
3) obszar podlegający obowiązkowej ochronie - obszar określony przez ministrów,
kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany,
3a) transport podlegający obowiązkowej ochronie - transport broni, amunicji, materiałów
wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego, wysyłany z obszarów i
obiektów podlegających obowiązkowej ochronie,
4) ochrona osób - działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa Ŝycia, zdrowia i
nietykalności osobistej,
5) ochrona mienia - działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom przeciwko
mieniu, a takŜe przeciwdziałające powstawaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz
nie dopuszczające do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony,
6) pracownik ochrony - osobę posiadającą licencję pracownika ochrony fizycznej lub
licencję pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonującą zadania ochrony w
ramach wewnętrznej słuŜby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, lub osobę
wykonującą zadania ochrony w zakresie nie wymagającym licencji,
7) specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - wewnętrzne słuŜby ochrony oraz
przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w
zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających pozwolenie na broń na okaziciela,
wydane na podstawie odrębnych przepisów,
8) wewnętrzne słuŜby ochrony - uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników
przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych, powołane do ich ochrony.
Art. 3.
Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:
1) bezpośredniej ochrony fizycznej:
a) stałej lub doraźnej,
b) polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i
przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,
c) polegającej na konwojowaniu wartości pienięŜnych oraz innych przedmiotów
wartościowych lub niebezpiecznych,
2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na:
a) montaŜu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących
zagroŜenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w
miejscach ich zainstalowania,
b) montaŜu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji,
konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.
Art. 4.
1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i urządzeń
jednostek
organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez:
1) Ministra Obrony Narodowej,
2) Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji,
3) Ministra Sprawiedliwości,
4) Ministra Spraw Zagranicznych,
5) Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
6) Szefa Agencji Wywiadu,
a takŜe przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych,
uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego wykonywanego przez te jednostki.
2. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad funkcjonowania innych
uzbrojonych słuŜb i formacji ochronnych, tworzonych na podstawie odrębnych ustaw.
3. Ustawy nie stosuje się do StraŜy Marszałkowskiej podległej Marszałkowi Sejmu.
Rozdział 2
Obszary, obiekty, urz
ą
dzenia i transporty podlegaj
ą
ce obowi
ą
zkowej ochronie
Art. 5.
1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty waŜne dla obronności, interesu
gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych waŜnych interesów państwa
podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub
odpowiednie zabezpieczenie techniczne.
2. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, naleŜą:
1) w zakresie obronności państwa w szczególności:
a) zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace
naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji,
b) zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt
wojskowy,
c) magazyny rezerw państwowych,
2) w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności:
a) zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o
strategicznym znaczeniu dla państwa,
b) porty morskie i lotnicze,
c) banki i przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące
wartości pienięŜne w znacznych ilościach,
3) w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności:
a) zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania
aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie moŜe stanowić
zagroŜenie dla Ŝycia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i
ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków,
b) zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały
jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające,
wybuchowe bądź chemiczne o duŜej podatności poŜarowej lub wybuchowej,
c) rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy
oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub
uszkodzenie moŜe stanowić zagroŜenie dla Ŝycia lub zdrowia ludzi, środowiska albo
spowodować powaŜne straty materialne,
4) w zakresie ochrony innych waŜnych interesów państwa w szczególności:
a) zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej,
b) obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe,
c) muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są dobra kultury narodowej,
d) archiwa państwowe.
3. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2,
sporządzają: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji,
ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych,
podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Umieszczenie w wykazie
określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.
4. Wykazy, o których mowa w ust. 3, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych przesyłają do właściwych
terytorialnie wojewodów oraz bieŜąco aktualizują.
5. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa. Ewidencja ma charakter
poufny.
6. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, moŜe umieścić w ewidencji, o której mowa w
ust. 5, znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów
niŜ określone w ust. 3.
Art. 6.
1. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na wniosek Prezesa Narodowego
Banku Polskiego, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub
kierowników urzędów centralnych, moŜe wprowadzić dla jednostek organizacyjnych
podległych lub podporządkowanych wnioskującemu organowi albo przez niego
nadzorowanych regulaminy ogólnych warunków i trybu wykonywania ochrony obszarów,
obiektów i urządzeń, o których mowa w art. 5.
2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w porozumieniu z Prezesem Narodowego
Banku Polskiego określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i wymagania, jakim
powinna odpowiadać ochrona wartości pienięŜnych przechowywanych i transportowanych
przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.
akty wykonawcze
Art. 7.
1. Kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i
urządzeniami umieszczonymi w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5, albo upowaŜniona
przez niego osoba jest obowiązana uzgadniać z właściwym terytorialnie komendantem
wojewódzkim Policji plan ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń.
1a. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, w terminie najpóźniej 3 dni przed planowaną
datą rozpoczęcia transportu podlegającego obowiązkowej ochronie, jest obowiązany
uzgadniać z komendantem wojewódzkim Policji, właściwym terytorialnie ze względu na
miejsce rozpoczęcia transportu, plan ochrony tego transportu. Przepis ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
2. Plan ochrony powinien:
1) uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki,
2) zawierać analizę stanu potencjalnych zagroŜeń i aktualnego stanu bezpieczeństwa
jednostki,
3) podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki,
4) zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym:
a) stan etatowy,
b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposaŜenia,
c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji,
5) zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych,
6) zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.
3. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę
potencjalny stan zagroŜenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących
przepisach prawa.
4. Odmowa uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze decyzji administracyjnej.
Rozdział 3
Wewn
ę
trzne słu
Ŝ
by ochrony
Art. 8.
1. Wewnętrzne słuŜby ochrony w szczególności:
1) zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów,
2) zapewniają ochronę waŜnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami
chronionych obszarów i obiektów,
3) konwojują mienie jednostki,
4) wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki.
2. Wewnętrzne słuŜby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi w
zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji, o której mowa w art. 15.
Art. 9.
Wewnętrzne słuŜby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie
przez niego upowaŜnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi.
Art. 10.
1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji moŜe, w drodze decyzji
administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej słuŜby ochrony w jednostce, w
skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w ewidencji, o której
mowa w art. 5 ust. 5, na wniosek kierowników tych jednostek, uzasadniony waŜnym interesem
gospodarczym lub publicznym.
2. Wniosek powinien zawierać informacje, o których mowa w art. 7 ust. 2.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do wewnętrznych słuŜb ochrony, działających na terenach
jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra
Obrony Narodowej.
Art. 11.
1. Zezwolenie na utworzenie wewnętrznej słuŜby ochrony, o którym mowa w art. 10
ust. 1, nie moŜe być wydane, jeŜeli:
1) plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 7 ust. 2,
2) jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z przepisów
wydanych na podstawie ustawy.
2. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na
działalność wewnętrznej słuŜby ochrony, jeŜeli:
1) kierownik jednostki złoŜy taki wniosek,
2) nie utworzono wewnętrznej słuŜby ochrony w okresie 3 miesięcy od dnia wydania
zezwolenia,
3) nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli raŜących
uchybień lub nieprawidłowości w organizacji wewnętrznej słuŜby ochrony,
4) działalność wewnętrznej słuŜby ochrony prowadzona jest niezgodnie z planem ochrony,
5) ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane.
3. Od decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje odwołanie do Komendanta Głównego
Policji.
Art. 12.
Wewnętrzne słuŜby ochrony w zakresie ochrony osób i mienia współpracują z Policją,
jednostkami ochrony przeciwpoŜarowej, obrony cywilnej i straŜami gminnymi (miejskimi).
Art. 13.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia, dla
wewnętrznych słuŜb ochrony:
1) szczegółowe zasady oraz tryb ich tworzenia,
2) strukturę organizacyjną, zakres działania i sposób prowadzenia dokumentacji
ochronnej,
3) uzbrojenie i wyposaŜenie,
4) umundurowanie i oznaki słuŜbowe oraz sposób tworzenia dla nich nazw.
akty wykonawcze
Art. 14.
Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych słuŜb
ochrony działających na terenach podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych
jednostek organizacyjnych:
1) warunki i tryb ich tworzenia,
2) strukturę organizacyjną i zakres działania,
3) uzbrojenie i wyposaŜenie,
4) warunki zatrudnienia pracowników,
5) umundurowanie i odznaki słuŜbowe.
akty wykonawcze
Rozdział 4
Zasady prowadzenia działalno
ś
ci gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
oraz kontrola tej działalno
ś
ci
Art. 15.
1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług.
2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2,
jeŜeli nie dotyczy obszarów, obiektów i urządzeń określonych w art. 5 ust. 5.
Art. 16.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po zasięgnięciu opinii właściwego
komendanta wojewódzkiego Policji, jest organem właściwym do udzielenia, odmowy
udzielenia, ograniczenia zakresu działalności gospodarczej lub formy usług oraz cofania
koncesji na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia.
Art. 17.
1. Koncesję wydaje się na wniosek:
1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeŜeli osoba ta posiada licencję drugiego
stopnia, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub art. 29 ust. 1,
2) przedsiębiorcy innego niŜ osoba fizyczna, jeŜeli licencję, o której mowa w pkt 1,
posiada co najmniej jedna osoba będąca wspólnikiem spółki cywilnej, jawnej lub
komandytowej, członkiem zarządu, prokurentem lub pełnomocnikiem ustanowionym
przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji.
2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje
dokumentów wymaganych przy złoŜeniu wniosku o udzielenie koncesji.
akty wykonawcze
Art. 17a.
Organ koncesyjny moŜe odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w
stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:
1) gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków wykonywania
działalności objętej koncesją,
2) ze względu na zagroŜenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa
lub dóbr osobistych obywateli,
3) przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność
określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3, lub
przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą uprawnioną do reprezentowania
innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do kierowania
działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie decyzji
cofającej koncesję temu przedsiębiorcy,
4) przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności
regulowanej z powodu złoŜenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym,
5) gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość.
Art. 18.
1. Koncesja zawiera:
1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo adresu zamieszkania,
1a) numer w rejestrze przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej oraz
numer identyfikacji podatkowej (NIP),
2) imiona i nazwiska wspólników lub członków zarządu, prokurentów oraz pełnomocników
w razie ich ustanowienia, ze wskazaniem osób posiadających licencję drugiego stopnia,
3) określenie zakresu działalności gospodarczej i formy usług,
4) wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej,
5) określenie czasu jej waŜności,
6) określenie obszaru wykonywania działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i
mienia oraz datę jej rozpoczęcia.
2. Koncesja moŜe zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w
zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 16.
3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o których
mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a, ust. 2 i 4.
Art. 19.
1. Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i
mienia obowiązany jest:
1) powiadomić organ koncesyjny o podjęciu działalności gospodarczej,
2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą zatrudnionych pracowników
ochrony oraz zawieranych i realizowanych umów,
3) przedstawiać dokumentację, o której mowa w pkt 2, na Ŝądanie organu upowaŜnionego
do kontroli,
4) zachowywać formę pisemną umów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej,
5) spełniać w sposób nieprzerwany warunek, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2, jeŜeli
koncesję uzyskał przedsiębiorca inny niŜ osoba fizyczna.
2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia,
dokumentację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, i czas jej przechowywania.
akty wykonawcze
Art. 20.
Przedsiębiorca obowiązany jest:
1) oznaczyć pracowników ochrony w sposób jednolity, umoŜliwiający ich identyfikację oraz
identyfikację podmiotu zatrudniającego,
2) zapewnić noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umoŜliwiającego ich
identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadkach, o których mowa
w art. 40.
Art. 21.
1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny posiadać
oznaczenia róŜniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających pod szczególną
ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie odrębnych przepisów.
2. Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny
w sposób widoczny róŜnić się od identyfikatorów i odznak funkcjonariuszy i pracowników słuŜb
publicznych.
Art. 22.
1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na
wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeŜeli:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności
gospodarczej objętej koncesją,
2) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją mimo
wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności
gospodarczej objętej koncesją.
2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca:
1) w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z
warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność
gospodarczą objętą koncesją,
2) raŜąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania
koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa.
3. Organ koncesyjny moŜe cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na zagroŜenie
obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli, a takŜe w razie
ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy.
Art. 23.
1. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji moŜe upowaŜnić Komendanta
Głównego Policji do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wymagającej koncesji.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji moŜe powierzać
przeprowadzenie kontroli komendantom wojewódzkim Policji.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]