ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, Prawo, Ustawy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
©Kancelaria Sejmu
s. 1/13
USTAWA
z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym
1)
Opracowano na pod-
stawie: Dz.U. z 2007
r. Nr 171, poz. 1206.
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Ustawa określa nieuczciwe praktyki rynkowe w działalności gospodarczej i zawo-
dowej oraz zasady przeciwdziałania tym praktykom w interesie konsumentów i w
interesie publicznym.
Art. 2.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) przedsiębiorcy – rozumie się przez to osoby fizyczne, osoby prawne oraz
jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które prowa-
dzą działalność gospodarczą lub zawodową, nawet jeżeli działalność ta nie
ma charakteru zorganizowanego i ciągłego, a także osoby działające w ich
imieniu lub na ich rzecz;
2) konsumencie – rozumie się przez to konsumenta w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.
2)
);
1)
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2005/29/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych
stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniają-
cej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE, 2002/65/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady
(„Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.Urz. UE L 149 z 11.06.2005, str. 22).
Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konku-
rencji, z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz Rzeczniku Ubez-
pieczonych i z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.
2)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19,
poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z
1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79,
poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27,
poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542,
2007-10-02
©Kancelaria Sejmu
s. 2/13
3) produkcie – rozumie się przez to każdy towar lub usługę, w tym nierucho-
mości, prawa i obowiązki wynikające ze stosunków cywilnoprawnych;
4) praktykach rynkowych – rozumie się przez to działanie lub zaniechanie
przedsiębiorcy, sposób postępowania, oświadczenie lub informację handlo-
wą, w szczególności reklamę i marketing, bezpośrednio związane z promo-
cją lub nabyciem produktu przez konsumenta;
5) kodeksie dobrych praktyk – rozumie się przez to zbiór zasad postępowania,
a w szczególności norm etycznych i zawodowych, przedsiębiorców, którzy
zobowiązali się do ich przestrzegania w odniesieniu do jednej lub większej
liczby praktyk rynkowych;
6) propozycji nabycia produktu – rozumie się przez to informację handlową
określającą cechy produktu oraz jego cenę, w sposób właściwy dla użytego
środka komunikowania się z konsumentami, która bezpośrednio wpływa
bądź może wpływać na podjęcie przez konsumenta decyzji dotyczącej
umowy;
7) decyzji dotyczącej umowy – rozumie się przez to podejmowaną przez kon-
sumenta decyzję, co do tego, czy, w jaki sposób i na jakich warunkach do-
kona zakupu, zapłaci za produkt w całości lub w części, zatrzyma produkt,
rozporządzi nim lub wykona uprawnienie umowne związane z produktem,
bez względu na to, czy konsument postanowi dokonać określonej czynno-
ści, czy też powstrzymać się od jej dokonania;
8) przeciętnym konsumencie – rozumie się przez to konsumenta, który jest do-
statecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny; oceny dokonuje się z
uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych i przy-
należności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów, przez
którą rozumie się dającą się jednoznacznie zidentyfikować grupę
konsumentów, szczególnie podatną na oddziaływanie praktyki rynkowej lub
na produkt, którego praktyka rynkowa dotyczy, ze względu na szczególne
cechy, takie jak wiek, niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa;
9) państwie członkowskim – rozumie się przez to państwo członkowskie Unii
Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o
Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospo-
darczym;
10) systemie konsorcyjnym – rozumie się przez to prowadzenie działalności go-
spodarczej polegającej na zarządzaniu mieniem gromadzonym w ramach
grupy z udziałem konsumentów, utworzonej w celu sfinansowania zakupu
produktu na rzecz uczestników grupy.
Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751
i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z
2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr
11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i
Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151,
z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz.
2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. Nr 133, poz. 935
i Nr 164, poz. 1166 oraz z 2007 r. Nr 80, poz. 538 i Nr 82, poz. 557.
2007-10-02
©Kancelaria Sejmu
s. 3/13
Rozdział 2
Nieuczciwe praktyki rynkowe
Art. 3.
Zakazane jest stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych.
Art. 4.
1. Praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec konsumentów jest
nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób znie-
kształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta
przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po
jej zawarciu.
2. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę rynkową
wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także stosowanie
sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk, jeżeli działania te spełniają
przesłanki określone w ust. 1.
3. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się prowadzenie działalności w formie
systemu konsorcyjnego lub organizowanie grupy z udziałem konsumentów w
celu finansowania zakupu w systemie konsorcyjnym. Praktyki te nie podlegają
ocenie w świetle przesłanek określonych w ust. 1.
Art. 5.
1. Praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli działanie
to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez prze-
ciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął.
2. Wprowadzającym w błąd działaniem może być w szczególności:
1) rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji;
2) rozpowszechnianie prawdziwych informacji w sposób mogący wprowadzać
w błąd;
3) działanie związane z wprowadzeniem produktu na rynek, które może wpro-
wadzać w błąd w zakresie produktów lub ich opakowań, znaków towaro-
wych, nazw handlowych lub innych oznaczeń indywidualizujących przed-
siębiorcę lub jego produkty, w szczególności reklama porównawcza w ro-
zumieniu art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nie-
uczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, z późn. zm.
3)
);
4) nieprzestrzeganie kodeksu dobrych praktyk, do którego przedsiębiorca do-
browolnie przystąpił, jeżeli przedsiębiorca ten informuje w ramach praktyki
rynkowej, że jest związany kodeksem dobrych praktyk.
3. Wprowadzające w błąd działanie może w szczególności dotyczyć:
3)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz.
959, Nr 162, poz. 1693 i Nr 172, poz. 1804 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 68.
2007-10-02
 ©Kancelaria Sejmu
s. 4/13
1) istnienia produktu, jego rodzaju lub dostępności;
2) cech produktu, w szczególności jego pochodzenia geograficznego lub han-
dlowego, ilości, jakości, sposobu wykonania, składników, daty produkcji,
przydatności, możliwości i spodziewanych wyników zastosowania produk-
tu, wyposażenia dodatkowego, testów i wyników badań lub kontroli prze-
prowadzanych na produkcie, zezwoleń, nagród lub wyróżnień uzyskanych
przez produkt, ryzyka i korzyści związanych z produktem;
3) obowiązków przedsiębiorcy związanych z produktem, w tym usług serwi-
sowych i procedury reklamacyjnej, dostawy, niezbędnych usług i części;
4) praw konsumenta, w szczególności prawa do naprawy lub wymiany produk-
tu na nowy albo prawa do obniżenia ceny lub do odstąpienia od umowy;
5) ceny, sposobu obliczania ceny lub istnienia szczególnej korzyści cenowej;
6) rodzaju sprzedaży, powodów stosowania przez przedsiębiorcę praktyki ryn-
kowej, oświadczeń i symboli dotyczących bezpośredniego lub pośredniego
sponsorowania, informacji dotyczących sytuacji gospodarczej lub prawnej
przedsiębiorcy lub jego przedstawiciela, w tym jego imienia i nazwiska (na-
zwy) i majątku, kwalifikacji, statusu, posiadanych zezwoleń, członkostwa
lub powiązań oraz praw własności przemysłowej i intelektualnej lub nagród
i wyróżnień.
4. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez działanie, należy
uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu na
rynek, w tym sposób jego prezentacji.
Art. 6.
1. Praktykę rynkową uznaje się za zaniechanie wprowadzające w błąd, jeżeli pomi-
ja istotne informacje potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia decyzji
dotyczącej umowy i tym samym powoduje lub może powodować podjęcie przez
przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie pod-
jął.
2. W razie wątpliwości za istotne informacje, o których mowa w ust. 1, uważa się
informacje, które przedsiębiorca stosujący praktykę rynkową jest obowiązany
podać konsumentom na podstawie odrębnych przepisów.
3. Wprowadzającym w błąd zaniechaniem może w być w szczególności:
1) zatajenie lub nieprzekazanie w sposób jasny, jednoznaczny lub we właści-
wym czasie istotnych informacji dotyczących produktu;
2) nieujawnienie handlowego celu praktyki, jeżeli nie wynika on jednoznacznie
z okoliczności i jeżeli powoduje to lub może spowodować podjęcie przez
przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie
podjął.
4. W przypadku propozycji nabycia produktu, za istotne informacje, o których mo-
wa w ust. 1, uznaje się w szczególności:
1) istotne cechy produktu w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla dane-
go środka komunikowania się z konsumentami i produktu;
2) imię, nazwisko (nazwę) i adres przedsiębiorcy (siedzibę) oraz przedsiębior-
cy, na którego rzecz działa;
2007-10-02
©Kancelaria Sejmu
s. 5/13
3) cenę uwzględniającą podatki lub, w przypadku gdy charakter produktu nie
pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w
jaki cena jest obliczana, jak również wszelkie dodatkowe opłaty za trans-
port, dostawę lub usługi pocztowe lub, w sytuacji gdy wcześniejsze oblicze-
nie tych opłat nie jest w sposób racjonalny możliwe, informację o możliwo-
ści powstania takich dodatkowych kosztów;
4) uzgodnienia dotyczące sposobu płatności, dostawy lub wykonania produktu
oraz procedury rozpatrywania reklamacji;
5) informacje o istnieniu prawa do odstąpienia od umowy lub rozwiązania
umowy, jeżeli prawo takie wynika z ustawy lub umowy.
5. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez zaniechanie, należy
uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu na
rynek, w tym sposób jego prezentacji.
6. W przypadku gdy ze specyfiki środka komunikowania się z konsumentami sto-
sowanego dla danej praktyki rynkowej wynikają ograniczenia przestrzenne lub
czasowe, ograniczenia te i wszystkie środki podjęte przez przedsiębiorcę w celu
udostępnienia informacji konsumentom w inny sposób uwzględnia się przy oce-
nie, czy doszło do pominięcia informacji.
Art. 7.
Nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są następujące
praktyki rynkowe wprowadzające w błąd:
1) podawanie przez przedsiębiorcę informacji, że zobowiązał się on do prze-
strzegania kodeksu dobrych praktyk, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
2) posługiwanie się certyfikatem, znakiem jakości lub równorzędnym oznacze-
niem, nie mając do tego uprawnienia;
3) twierdzenie, że kodeks dobrych praktyk został zatwierdzony przez organ
publiczny lub inny organ, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
4) twierdzenie, że:
a) przedsiębiorca uzyskał stosowne uprawnienie od organu publicznego
lub podmiotu prywatnego,
b) praktyki rynkowe lub produkt zostały zatwierdzone, zaaprobowane lub
uzyskały inne stosowne uprawnienie od organu publicznego lub pod-
miotu prywatnego
– przy jednoczesnym niespełnieniu warunków zatwierdzenia, aprobaty lub
warunków niezbędnych do uzyskania innego stosownego uprawnienia;
5) reklama przynęta, która polega na propozycji nabycia produktu po określo-
nej cenie, bez ujawniania, że przedsiębiorca może mieć uzasadnione pod-
stawy, aby sądzić, że nie będzie w stanie dostarczyć lub zamówić u innego
przedsiębiorcy dostawy tych lub równorzędnych produktów po takiej cenie,
przez taki okres i w takich ilościach, jakie są uzasadnione, biorąc pod uwagę
produkt, zakres reklamy produktu i oferowaną cenę;
6) reklama przynęta i zamiana, która polega na propozycji nabycia produktu po
określonej cenie, a następnie odmowie pokazania konsumentom reklamo-
wanego produktu lub odmowie przyjęcia zamówień na produkt lub dostar-
2007-10-02
[ Pobierz całość w formacie PDF ]