ustawa Transport Drogowy, 2009, RD i TD [ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dz.U.07.125.874
2007.10.10
zm. Dz.U.2007.176.1238
art. 28
2007.11.03
zm. Dz.U.2007.192.1381
art. 1
2007.12.06
zm. przen. Dz.U.2007.99.661
art. 3
2008.12.24
zm. Dz.U.2008.218.1391
art. 3, art. 8
2009.01.14
zm. Dz.U.2008.234.1574
art. 1
2009.03.07
zm. Dz.U.2009.18.97
art. 37
2009.03.24
zm. Dz.U.2008.227.1505
art. 172
2009.04.01
zm. Dz.U.2009.31.206
art. 72
2009.05.01
zm. Dz.U.2007.192.1381
art. 1
2009.06.08
zm. Dz.U.2009.86.720
art. 4
2009.06.10
zm. Dz.U.2008.218.1391
art. 3, art. 8
2009.07.10
zm. Dz.U.2009.98.817
art. 25
USTAWA
z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym
1)
(tekst jednolity)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania:
1) krajowego transportu drogowego;
2) międzynarodowego transportu drogowego;
3) niezarobkowego krajowego przewozu drogowego;
4) niezarobkowego międzynarodowego przewozu drogowego.
2. Ustawa określa również:
1) zasady działania Inspekcji Transportu Drogowego;
2) odpowiedzialność za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego:
a) przedsiębiorców i innych podmiotów wykonujących przewóz drogowy lub inne czynności związane
z tym przewozem,
b) kierowców.
Art. 2.
Na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Rzeczpospolitą
Polską nie stanowią inaczej, przedsiębiorca zagraniczny uprawniony do wykonywania transportu
drogowego na podstawie prawa właściwego dla kraju jego siedziby może go wykonywać na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w ustawie.
Art. 3.
1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami
samochodowymi lub zespołami pojazdów:
1) przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - w
niezarobkowym przewozie drogowym osób;
2) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie drogowym rzeczy oraz
niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy;
3) zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu sanitarnego.
2. Do przewozów drogowych wykonywanych:
1) w ramach powszechnych usług pocztowych,
2) w ramach usług polegających na przewozie odpadów komunalnych lub nieczystości ciekłych,
3) przez podmioty niebędące przedsiębiorcami,
4) w ramach usuwania skutków awarii lub wypadków pojazdami pomocy drogowej
- stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego.
Art. 4.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) krajowy transport drogowy - podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie
przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się
również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia
podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) międzynarodowy transport drogowy - podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w
zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły
pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda
pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy
Rzeczypospolitej Polskiej;
3) transport drogowy - krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport drogowy; określenie to
obejmuje również:
a) każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do
działalności gospodarczej, niespełniający warunków, o których mowa w pkt 4,
b) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy;
4) niezarobkowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby własne - każdy przejazd pojazdu po drogach
publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do
nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany
przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej,
spełniający łącznie następujące warunki:
a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego
pracowników,
b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi,
c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy
lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane,
wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z
przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników
i ich rodzin,
d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług
turystycznych;
5) niezarobkowy krajowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby własne wykonywany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
6) niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby własne wykonywany z
przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
6a) przewóz drogowy - transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz
drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących
się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE)
2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z
11.04.2006, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem (WE) nr 561/2006";
7) przewóz regularny - publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i
określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. -
Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601, z późn. zm.
2)
);
7a) komunikacja miejska - przewóz regularny wykonywany w ramach lokalnego transportu zbiorowego w
granicach administracyjnych miasta albo:
a) miasta i gminy,
b) miast albo miast i gmin sąsiadujących
- jeżeli zawarły porozumienie lub utworzyły związek międzygminny w sprawie wspólnej realizacji
komunikacji na swoim obszarze;
8) linia komunikacyjna - połączenie komunikacyjne na określonej drodze między przystankami
wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne przewozy osób;
8a) przystanek - miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na danej linii
komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. -
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.
3)
), z informacją o rozkładzie
jazdy, z uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych przewoźnika drogowego
uprawnionego do korzystania z tego miejsca;
9) przewóz regularny specjalny - niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem
innych osób;
10) przewóz wahadłowy - wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między
tym samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie
następujących warunków:
a) każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego,
b) miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce rozpoczęcia usługi
przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi przewozowej, z uwzględnieniem w każdym
przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km;
11) przewóz okazjonalny - przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego
specjalnego albo przewozu wahadłowego;
12) przewóz kabotażowy - przewóz wykonywany pojazdem samochodowym zarejestrowanym za granicą
lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między miejscami położonymi na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
13) transport kombinowany - przewóz rzeczy, podczas którego samochód ciężarowy, przyczepa,
naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej, nadwozie wymienne lub kontener 20-
stopowy lub większy korzysta z drogi w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym
odcinku z usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym odcinek morski
przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu początkowego lub końcowego oznacza przewóz:
a) pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią kolejową stacją
załadunkową dla odcinka początkowego oraz pomiędzy najbliższą odpowiednią kolejową stacją
wyładunkową a punktem, gdzie rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub
b) wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze śródlądowego lub morskiego
portu załadunku lub wyładunku;
14) międzynarodowy transport kombinowany - transport kombinowany, podczas którego następuje
przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
15) przewoźnik drogowy - przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej w
zakresie transportu drogowego;
16) zagraniczny przewoźnik drogowy - zagraniczny przedsiębiorca uprawniony do wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego na podstawie przepisów obowiązujących
w państwie, w którym znajduje się jego siedziba;
17) licencja - decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu lub
określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
18) zezwolenie - decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu lub
określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika drogowego do
wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego;
19) zezwolenie zagraniczne - dokument otrzymany na podstawie umowy międzynarodowej od
właściwego organu innego państwa lub organizacji międzynarodowej przez właściwy organ
Rzeczypospolitej Polskiej przekazywany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do
wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie, do lub z
terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez jego terytorium;
20) certyfikat kompetencji zawodowych - dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji i wiedzy
niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
21) (uchylony).
Rozdział 2
Zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego
Art. 5.
1. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na
wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej "licencją".
2. Licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając
wniosek przedsiębiorcy.
3. Przedsiębiorcy udziela się licencji, z zastrzeżeniem art. 6, jeżeli:
1) członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką jawną lub
komandytową, a w przypadku innego przedsiębiorcy - osoby prowadzące działalność gospodarczą,
spełniają wymogi dobrej reputacji; wymóg dobrej reputacji nie jest spełniony lub przestał być
spełniany przez te osoby, jeżeli:
a) zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne: karne skarbowe,
przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, obrotowi gospodarczemu, wiarygodności
dokumentów, ochronie środowiska lub warunkom pracy i płacy albo innym przepisom dotyczącym
wykonywania zawodu,
b) wydano w stosunku do tych osób prawomocne orzeczenie zakazujące wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
2) przynajmniej jedna z osób zarządzających przedsiębiorstwem lub osoba zarządzająca w
przedsiębiorstwie transportem drogowym legitymuje się certyfikatem kompetencji zawodowych;
3) posiada sytuację finansową zapewniającą podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w
zakresie transportu drogowego określony dostępnymi środkami finansowymi lub majątkiem w
wysokości:
a) 9.000 euro - na pierwszy pojazd samochodowy przeznaczony do transportu drogowego,
b) 5.000 euro - na każdy następny pojazd samochodowy,
c) 50.000 euro - przy wykonywaniu transportu drogowego w zakresie, o którym mowa w art. 4 pkt 3
lit. b;
4) przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy i zatrudnieni przez przedsiębiorcę kierowcy, a także
inne osoby niezatrudnione przez przedsiębiorcę, lecz wykonujące osobiście przewozy na jego rzecz,
spełniają wymagania określone w przepisach ustawy, przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. -
Prawo o ruchu drogowym oraz w innych przepisach określających wymagania w stosunku do
kierowców, a także nie byli skazani prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne
przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu, wiarygodności dokumentów lub środowisku;
5) posiada tytuł prawny do dysponowania pojazdem lub pojazdami samochodowymi spełniającymi
wymagania techniczne określone przepisami prawa o ruchu drogowym, którymi transport drogowy
ma być wykonywany.
4. Wymagań, o których mowa w ust. 3 pkt 4 i 5, nie stosuje się wobec przedsiębiorcy wykonującego
transport drogowy wyłącznie w zakresie, o którym mowa w art. 4 pkt 3 lit. b.
5. Posiadanie sytuacji finansowej zapewniającej podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w
zakresie transportu drogowego potwierdza się:
1) rocznym sprawozdaniem finansowym;
2) dokumentami potwierdzającymi:
a) dysponowanie środkami pieniężnymi w gotówce lub na rachunkach bankowych lub dostępnymi
aktywami,
b) posiadanie akcji lub udziałów lub innych zbywalnych papierów wartościowych,
c) udzielenie gwarancji lub poręczeń bankowych,
d) własność nieruchomości.
6. Przy ocenie sytuacji finansowej, o której mowa w ust. 3 pkt 3, stosuje się kurs średni ogłaszany
przez Narodowy Bank Polski, obowiązujący w ostatnim dniu roku poprzedzającego rok, w którym ocena ta
jest dokonywana.
Art. 6.
1. Licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:
1) spełnia wymagania określone w art. 5 ust. 3 pkt 1 i 5;
2) zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy:
a) spełniają wymagania określone w przepisach prawa o ruchu drogowym,
b) nie byli skazani za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 4, a ponadto za przestępstwa
przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności,
c) posiadają zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką,
potwierdzonego zdanym egzaminem, lub wykażą się co najmniej 5-letnią praktyką w zakresie
wykonywania tego transportu; przerwa w wykonywaniu transportu drogowego nie może być
dłuższa niż kolejnych 6 miesięcy z przyczyn zależnych od nich,
d) spełniają wymagania określone w art. 39a ust. 1 pkt 1-4.
2. Egzamin, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, przeprowadzają komisje egzaminacyjne powołane
przez starostę.
3. Minister właściwy do spraw transportu, po zasięgnięciu opinii organizacji o zasięgu
ogólnokrajowym zrzeszających taksówkarzy, określi, w drodze rozporządzenia, program szkolenia oraz
wzór zaświadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c, mając na uwadze zakres i obszar działalności,
ze szczególnym uwzględnieniem znajomości topografii miejscowości, w której przedsiębiorca prowadzi
lub zamierza prowadzić działalność gospodarczą, oraz znajomości przepisów porządkowych, a także
określi składniki kosztów szkolenia i egzaminowania oraz wysokość opłat z tego tytułu wynikających.
4. Licencja, o której mowa w ust. 1, udzielana jest na określony pojazd i obszar obejmujący:
1) gminę;
2) gminy sąsiadujące - po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia;
3) miasto st. Warszawę - związek komunalny.
5. Dopuszcza się wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza ten obszar, lecz bez
prawa świadczenia usług przewozowych poza obszarem określonym w tej licencji, z wyjątkiem przewozu
wykonywanego w drodze powrotnej lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta z innego obszaru.
6. Właściwe rady gmin i Rada m.st. Warszawy określają na dany rok kalendarzowy, nie później niż
do dnia 30 listopada roku poprzedniego, liczbę przeznaczonych do wydania nowych licencji po
zasięgnięciu opinii organizacji zrzeszających miejscowych taksówkarzy i organizacji, których statutowym
celem jest ochrona praw konsumenta.
7. Niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 6, oznacza zachowanie dotychczasowej liczby
licencji.
Art. 7.
1. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji następuje w drodze decyzji
administracyjnej.
2. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany lub cofnięcia licencji w
zakresie transportu drogowego jest:
1) w krajowym transporcie drogowym - starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy, z zastrzeżeniem
pkt 2;
2) w przewozach taksówkowych:
a) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 1 - wójt, burmistrz lub prezydent miasta,
b) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 - wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy dla
siedziby lub miejsca zamieszkania przedsiębiorcy,
c) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 3 - Prezydent m.st. Warszawy;
3) w międzynarodowym transporcie drogowym - minister właściwy do spraw transportu.
Art. 8.
1. Licencji udziela się na pisemny wniosek przedsiębiorcy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców albo w ewidencji działalności gospodarczej;
3) określenie rodzaju i zakresu, a w krajowym transporcie drogowym taksówką - także obszaru;
4) rodzaj i liczbę pojazdów samochodowych, którymi dysponuje przedsiębiorca ubiegający się o
udzielenie licencji;
5) czas, na jaki licencja ma być udzielona.
3. Do wniosku o udzielenie licencji, z zastrzeżeniem ust. 4, należy dołączyć:
1) odpis z rejestru przedsiębiorców albo z ewidencji działalności gospodarczej;
2) kserokopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji statystycznej (REGON);
3) kserokopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej (NIP);
4) kserokopię certyfikatu kompetencji zawodowych przedsiębiorcy lub osoby zarządzającej transportem
drogowym w przedsiębiorstwie;
5) zaświadczenie z rejestru skazanych stwierdzające niekaralność osób, o których mowa w art. 5 ust. 3
pkt 1;
6) dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 3;
7) oświadczenie o zamiarze zatrudnienia kierowców spełniających warunki, o których mowa w art. 5 ust.
3 pkt 4 lub w art. 6 ust. 1 pkt 2;
[ Pobierz całość w formacie PDF ]