Usprzętowienie wiedźmy, czarna magia [ Pobierz całość w formacie PDF ]
Usprętowienie wiedmy
Obraz maga, jaki wyłania się czy to z baśni, czy powieści fantasy, czy też średniowiecznych
podręczników magii, jest mniej więcej czymś takim: szpiczasta czapeczka, ręku różdżka bądź
rytualna broń, na ziemi wyrysowany krąg z jakimiś tajemnymi znakami, szerokie rękawy,
jakieś kielichy pełne wina lub krwi, świece lub ogień, ewentualnie kłęby dymu... i tak dalej.
Nie zamierzam tego obrazu wyśmiewać. Może on być równie dobrze prawdziwy, jak
i fałszywy. Jedyne, co zasługiwałoby na wyśmianie, to uważanie takiego obrazu za "jedyny
naprawdę magiczny".
Wszystko, czego używa mag, jest symbolem, przemawiającym do jego podświadomości. Nie
ma mocy samo w sobie (do tego wrócimy później). Na przykład
różdżka
lub
magiczny
sztylet
czy
miecz
to symbole falliczne, które kojarzą się naszej podświadomości
z posiadaniem mocy, w szczególności mocy stwórczej - lub (w przypadku broni)
niszczącej/ochronnej. Gest eksponowania tego typu przedmiotów (wyciągnięcie miecza przed
siebie, wzniesienie ręki z różdżką) wysyła do najgłębszych warstw naszej podświadomości
informację "mam moc" - a tylko wtedy, gdy nasza podświadomość uwierzy, że w danej
chwili ma moc, będziemy w stanie się do tych pokładów mocy dostać i z nich korzystać.
Kielich
(i wszelkie naczynia) to z kolei coś przywołującego archetyp mocy kobiecej,
zdolności przyjmowania, mądrości i wizji (wiele metod wróżbiarskich polega na wpatrywaniu
się w misę pełną wody/lustro), wytrzymałości.
Krąg wyrysowany na podłodze
to symboliczna ochrona, mur, którego nie przekroczą wrogie
nam siły, krąg to coś, co zapewnia naszej podświadomości poczucie bezpieczeństwa - ważne,
ponieważ gdy takiego poczucia brak, mogą się zmaterializować w chwili mocy również nasze
lęki.
W podobny sposób można objaśnić rolę innych powszechnie używanych (lub uważanych za
powszechnie używane) akcesoriów do rytuału. Nie będę się tutaj na ten temat rozpisywać,
zgłębienie symboliki i roli poszczególnych przedmiotów pozostawiam zainteresowanym jako
temat do samodzielnej medytacji (polecając przy okazji "Słownik symboli" Kopalińskiego lub
podobne opracowania, względnie lekturę Freuda i Junga). To, co ważne, to instrumentalizm
naszych narzędzi. Są one tylko częścią przedstawienia, jakie odgrywamy, żeby przemówić do
naszej podświadomości. Dlatego też nie należy się przejmować jakimikolwiek opisami tego,
jak ma wyglądać różdżka, szata, naczynie, ołtarz. Te rzeczy mogą być czymkolwiek, byleby
zachowały te swoje cechy, które decydują o ich znaczeniu dla podświadomości. Wiadomo, że
Mniejszy Rytuał Pentagramu można odprawiać wykonując wszystkie gesty sztyletem, lecz
również można nieuzbrojoną ręką z wyciągniętym palcem wskazującym. Symbol pozostaje
ten sam, dla naszej podświadomości różnica taka na pewnym poziomie nie ma znaczenia.
Dlatego mag ma dużą swobodę wyboru przedmiotów, które posłużą jako rytualne. Pewne
symbole funkcjonują w zbiorowej nieświadomości i te są dla wszystkich wychowanych
w naszej kulturze takie same lub podobne, inne są bardzo zróżnicowane ze względu na osobę.
Są rytuały, do których potrzebujemy czegoś symbolizującego pierwiastek męski i/lub żeński;
są rytuały, w których dobrze mieć coś symbolizującego ochronę, inne, w których dobrze mieć
coś symbolizującego mądrość. To, jakie przedmioty wybierzemy dla reprezentacji tych cech,
to kwestia naszego wyboru. Można zatem wyobrazić sobie maga, który stoi w kręgu
stworzonym przez napisane kredą na podłodze skomplikowane równania matematyczne
(przykład autentyczny - ktoś, kogo matematyka zawsze przerażała, wykorzystuje to, że jest to
w jego umyśle "bariera nie do przekroczenia", a skoro dla niego to i dla wszystkich sił
wywołanych z jego podświadomości); w ręce trzyma pędzel (dla malarza to może być bardzo
dosłowny symbol mocy tworzenia) a ołtarz, przed którym stoi, to odwrócone dnem do góry
i przykryte czymś wiadro. Komiczne? Groteskowe? Wcale. Tak samo "poprawne", jak
wspomniany na początku obraz maga "z bajki". Sprzętem magicznym może być wszystko,
jeśli tylko spełnia zadanie symbolizowania tego, co ma symbolizować, i działa nam na
wyobraźnię.
Niektórzy zaprotestują przeciw temu, że odzieram magiczne przedmioty z ich mocy (i będą
mieli rację). Żaden przedmiot nie ma mocy sam z siebie - lecz gdy go długo używamy
w charakterze sprzętu rytualnego, przesiąka on mocą, którą z siebie wydzielamy podczas
magii; im dłużej się czegoś używa do magicznych celów, tym skuteczniejsze się to staje jako
magiczne narzędzie - po pierwsze dlatego, że nasza podświadomość przejawia już na widok
tego przedmiotu reakcję warunkową, po drugie dlatego, że przedmiot sam zaczyna posiadać
jakąś obiektywną moc, staje się naładowany naszą energią.
Obiekty rytualne używane przez długi czas przez dobrych magów mogą rzeczywiście być
"magiczne same w sobie" i na pewno są czymś, o zdobycie czego warto się postarać lub
powalczyć, ponieważ nawet nowicjusz jest w stanie z ich pomocą dokonać znacznie więcej,
niż potrafiłby na danym etapie sam z siebie "wydobyć", zaś w rękach równie dobrego maga
jak ten, który ich używał jako pierwszy, zwielokrotniają jego moc.
Jednak trzeba zauważyć, że jeśli jakiś przedmiot był długo używany przez wyznawców
jakiejś konkretnej Ścieżki, to w rękach osób stosujących zupełnie inny system taki przedmiot
może nie tyle pomagać, ile nawet hamować wydzielanie mocy. I tak użycie czegoś,
używanego przez długi czas przez białego maga (uzdrowiciela) to w satanistycznym rytuale
zniszczenia mogłoby znacząco osłabić ten rytuał (zakładając, że wspomniany przedmiot
rzeczywiście byłby "naładowany").
Pewne przedmioty łatwiej "absorbują" moc niż inne. Ma tu znaczenie zarówno ich kształt, jak
i materiał, z którego są wykonane. Co do kształtu, jeśli przedmiot jest dokładną (lub w miarę
dokładną) kopią tysięcy innych, podobnych przedmiotów rytualnych, używanych przez wielu
wyznawców danej Ścieżki od dawna i w różnych miejscach, to istnieje w astralu dość silny
myślokształt tego przedmiotu-symbolu (stworzony przez wiarę wszystkich wyznawców
w jego moc) i każdy przedmiot danego rodzaju nabywa niejako już na początku odrobinę (lub
więcej niż odrobinę) mocy poprzez bycie do tego myślokształtu podłączonym. Mamy z tym
do czynienia na przykład w przypadku chrześcijańskiego krucyfiksu; w średniowieczu istniała
silna wiara (która przetrwała gdzieniegdzie na wsi i wśród ludzi głęboko religijnych lub
przesądnych do dzisiejszych czasów) w jego moc odpędzania Szatana i złych duchów, moc
zwyciężania ich. I istotnie, jeśli jakiś człowiek mając do czynienia z wrogimi mu astralnymi
istotami (czyli wedle chrześcijańskich pojęć demonami) będzie się przed nimi bronił
wyciągając w ich stronę rękę trzymającą krucyfiks, to nawet, jeśli obce mu są "przesądy",
będzie to miało jakąś moc odganiającą (znacznie, znacznie większą, jeśli będzie w owe
"przesądy" wierzył). Innymi przykładami takich "naładowanych tradycją" znaków są na
przykład egipski znak ankh, postać medytującego Buddy, swastyka i ogólnie rzecz biorąc
większość symboli religijnych (abstrahując od tego, że niektóre z tych symboli niezależnie od
mocy pochodzącej z wiary promieniują radiestezyjnie ze względu na swój kształt).
Jeśli chodzi o materiał, to wydaje się, że znaczenie mają tu dwie cechy: naturalność
pochodzenia (plastik czy guma wydają się być wręcz antymagiczne) i stopień regularności,
symetrii itp. (stąd powszechnie uznana duża "zdolność magiczna" kryształów). Niektóre
książki, zwłaszcza te z zeszłych wieków, podają listy różnych materiałów od najbardziej do
najmniej podatnych na magię, lecz z moich obserwacji wynika, że zbyt wielką rolę gra tutaj
osobiste przekonanie o tym, co może być "magiczne", a co nie i z tego powodu nie jest
możliwe jedno, słuszne dla wszystkich ustawienie różnych rodzajów materii w "magicznym
szeregu". Znów się okazuje, że umysł może uczynić magicznym wszystko.
Dawniej panował pogląd, że cały magiczny sprzęt powienien być albo zrobiony
własnoręcznie, albo otrzymany w prezencie lub odziedziczony po Mistrzu, ewentualnie
zakupiony z zachowaniem odpowiedniego rytuału (np. przy odpowiedniej konstelacji planet
lub w odpowiedni dzień tygodnia) i potem uroczyście konsekrowany. Skąd te zasady? Stąd,
że poświęcając jakiemuś przedmiotowi wiele uwagi (jak przy jego wykonywaniu) ładujemy
go od samego początku energią; zaś jeśli go traktujemy w niezwykły sposób, urasta on
w naszych oczach do rangi czegoś wyjątkowego, odświętnego - a niektórym z tym właśnie
kojarzy się magia. Tym samym od początku skuteczność takiej rzeczy jest większa, niżby
była bez tego całego zachodu wokół niej.
Nie są to jednak reguły, których należałoby się niewolniczo trzymać. Zwyczajne, prozaiczne
kupienie jakiegoś przedmiotu wcale nie czyni go "straconym" dla magicznych zastosowań, po
prostu dłużej to potrwa, zanim zacznie on przejawiać ową "własną moc", ponieważ ilość
poświęconej mu na początku uwagi będzie mniejsza.
Jeżeli da się zrobić coś ze swojego magicznego sprzętu własnoręcznie, to warto, gdyż ta
różnica jest rzeczywiście znacząca.
Tradycja każe dokładnie oddzielać przedmioty magicznego użytku od tych użytku
codziennego. Ma to służyć temu, aby nie przesiąknęły przyziemnymi energiami, a także temu,
żeby nie "spowszedniały" naszej podświadomości i nie zaczęły mieć na nią wpływu
mniejszego niż na początku. Jest to słuszne tylko dla tych, którzy uważają, że magia jest
czymś wyjątkowym i odświętnym, i którzy w "magiczny nastrój" wchodzą tylko podczas
starannie przygotowanych rytuałów. Wtedy te zalecenia są słuszne, ale to tradycyjny
(niektórzy twierdzą, że stary czy też przestarzały) styl uprawiania magii, który dziś ustępuje
pola mieszaniu magii z życiem codziennym; jeśli ktoś pozostaje w "magicznym nastroju"
przez większość czasu, może zabrać ze sobą magię do zwykłego życia i na przykład używać
elementów stroju rytualnego również jako zwykłych ubrań bądź też używać kryształowego
kielicha jako... cukiernicy, co praktykuje jedna z moich koleżanek.
To, który sposób postępowania wybrać, zależy od osobistych poglądów na magię, od tego, na
ile jest ona dla maga czymś niezwykłym, odległym od codziennego życia, uroczystym,
sformalizowanym, a na ile czymś naturalnym, przenikającym wszystko i dziejącym się
w każdej chwili. Każdy powinien traktować swoje magiczne przedmioty w sposób, który nie
kłóci się z jego wewnętrznym przekonaniem na ich temat i na temat samej magii.
Czy sprzęt jest w ogóle potrzebny?
Jeżeli rozumieć powyższe pytanie jako "czy da się skutecznie uprawiać magię bez
jakichkolwiek przedmiotów", to odpowiedź brzmi: da się, sprzęt tak naprawdę nie jest
potrzebny. Wizualizacje, bioenergoterapia - to wszystko przykłady magii bez użycia
jakichkolwiek materialnych przedmiotów.
Po co przedmioty?
Nie są niezbędne, ale ułatwiają wydobycie z siebie odpowiedniej ilości Mocy. Ilość ta zależy
od tego, jak bardzo zostanie pobudzona nasza wyobraźnia, jak bardzo zostaną poruszone
nasze emocje i jak bardzo będziemy skoncentrowani. Materialne przedmioty i pewne
czynności są w stanie szybciej i skuteczniej przyciągnąć uwagę i pobudzić wyobraźnię niż
sama wizualizacja. Zazwyczaj skuteczne dokonanie jakiegoś dzieła magicznego wizualizacją
wymaga więcej wewnętrznej energii i koncentracji niż skuteczne dokonanie go przy pomocy
rozgrywającego się w części "na zewnątrz" rytuału.
Z drugiej strony, od magicznego sprzętu można się uzależnić. Są tacy, którym nic nie
wyjdzie, jeśli nie będą mieli swojego sztyletu/ołtarza/kręgu czy czego tam jeszcze. Tyagi
Nagasiva w jednej ze swoich internetowych dyskusji (broniąc zastosowania narkotyków
w magii) porównał uzależnienie zdolności do czarowania od narkotyków do uzależnienia tej
zdolności od posiadania różdżki, ołtarza czy jakiegokolwiek sprzętu. Porównanie to może się
wydać zbyt śmiałe, ale jest w nim wiele prawdy. Są wszelkie powody, aby ułatwiać sobie
pracę poprzez korzystanie z materialnych symboli, ale osobiście uważam, że Mag powinien
też być w stanie obyć się również bez niczego, gdy zajdzie taka potrzeba.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]