ust o transporcie drogowym, ustawy - bezp wewn [ Pobierz całość w formacie PDF ]
©Kancelaria Sejmu
s. 1/89
USTAWA
z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym
1)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania:
1) krajowego transportu drogowego;
2) międzynarodowego transportu drogowego;
3) niezarobkowego krajowego przewozu drogowego;
4) niezarobkowego międzynarodowego przewozu drogowego.
2. Ustawa określa również:
1) zasady działania Inspekcji Transportu Drogowego;
2) odpowiedzialność za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu
Opracowano na pod-
stawie: tj. Dz. U. z
2007 r. Nr 125, poz.
874, Nr 176, poz.
1238, Nr 192, poz.
1381, z 2008 r. Nr
218, poz. 1391, Nr
227, poz. 1505, Nr
234, poz. 1574, z 2009
r. Nr 18, poz. 97, Nr
31, poz. 206, Nr 86,
poz. 720, Nr 98, poz.
817, z 2010 r. Nr 43,
poz. 246, Nr 164, poz.
1107, Nr 225, poz.
1466. Nr 247, poz.
1652, Nr 249, poz.
1656, z 2011 r. Nr 5,
poz. 13, Nr 30, poz.
151, Nr 48, poz. 247,
Nr 106, poz. 622, Nr
134, poz. 780.
1)
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Wspólnot
Europejskich:
1) dyrektywy 76/914/EWG z dnia 16 grudnia 1976 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkole-
nia kierowców w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 357 z 29.12.1976),
2) dyrektywy 84/647/EWG z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie użytkowania pojazdów najmo-
wanych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy (Dz. Urz. WE L 335 z
22.12.1984),
3) dyrektywy 88/599/EWG z dnia 23 listopada 1988 r. w sprawie standardowych procedur spraw-
dzających przy wykonaniu rozporządzenia (EWG) nr 3820/85 w sprawie harmonizacji niektó-
rych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz rozporządzenia
(EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym
(Dz. Urz. WE L 325 z 29.11.1988),
4) dyrektywy 90/398/EWG z dnia 24 lipca 1990 r. zmieniającej dyrektywę 84/647/EWG w spra-
wie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu drogowego przewozu rzeczy
(Dz. Urz. WE L 202 z 31.07.1990),
5) dyrektywy 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych zasad dla
niektórych typów transportu kombinowanego towarów między państwami członkowskimi (Dz.
Urz. WE L 368 z 17.12.1992),
6) dyrektywy 98/76/WE z dnia 1 października 1998 r. zmieniającej dyrektywę 96/26/WE w spra-
wie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy i przewoźnika drogowego
transportu osób oraz wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów po-
twierdzających posiadanie kwalifikacji, mająca na celu ułatwienie im korzystania z prawa
swobody przedsiębiorczości w dziedzinie transportu krajowego i międzynarodowego (Dz. Urz.
WE L 277 z 14.10.1998),
7) dyrektywy 1999/62/WE z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie
niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz. Urz. WE L 187 z 20.07.1999),
8) dyrektywy 2000/30/WE z dnia 6 czerwca 2000 r. w sprawie drogowej kontroli przydatności do
ruchu pojazdów użytkowych poruszających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 203 z
10.08.2000).
Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z
dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą ogło-
szenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.
2011-08-10
©Kancelaria Sejmu
s. 2/89
drogowego:
a) przedsiębiorców i innych podmiotów wykonujących przewóz drogowy
lub inne czynności związane z tym przewozem,
b) kierowców.
Art. 2.
Na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Rzecz-
pospolitą Polską nie stanowią inaczej, przedsiębiorca zagraniczny uprawniony do
wykonywania transportu drogowego na podstawie prawa właściwego dla kraju jego
siedziby może go wykonywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach
określonych w ustawie.
Art. 3.
1. Przepisów ustawy nie stosuje się do
przewozu drogowego wykonywanego po-
jazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów:
1) przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z
kierowcą – w niezarobkowym przewozie drogowym osób;
2) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie
drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy;
3) zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu sanitar-
nego.
2. Do przewozów drogowych wykonywanych:
1) w ramach powszechnych usług pocztowych,
2) w ramach usług polegających na przewozie odpadów komunalnych lub nie-
czystości ciekłych,
3) przez podmioty niebędące przedsiębiorcami,
4) w ramach usuwania skutków awarii lub wypadków pojazdami pomocy dro-
gowej
– stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu
drogowego.
Art. 4.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności go-
spodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowy-
mi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów
składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpo-
częcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie dzia-
łalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami sa-
mochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się
z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda po-
jazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekro-
czeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
2011-08-10
©Kancelaria Sejmu
s. 3/89
3) transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy trans-
port drogowy; określenie to obejmuje również:
a) każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocni-
czo w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków,
o których mowa w pkt 4,
b) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rze-
czy;
4) niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy
przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowa-
nego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i mię-
dzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez
przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności
gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki:
a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez
przedsiębiorcę lub jego pracowników,
b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania po-
jazdami samochodowymi,
c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są
własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione,
wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone
lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z
przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a
także przewóz pracowników i ich rodzin,
d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w
zakresie usług turystycznych;
5) niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne
wykonywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
6) niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby
własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
6a) przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy,
a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia
(WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006
r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się
do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG)
nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady
(EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11. 04. 2006, str. 1),
zwanego dalej
„rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”;
[7) przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych
odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie
i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000
r. Nr 50, poz. 601, z późn. zm.
2)
);]
<7) międzynarodowy przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich
bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, realizo-
wany w całości lub w części poza terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej;>
Nowe brzmienie pkt
7 w art. 4 wchodzi w
życie z dn.
01.01.2017 r. (Dz. U.
z 2011 r. Nr 5, poz.
13).
2)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 125, poz.
1371, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 130, poz. 1112, z 2003 r. Nr 149, poz. 1452 i Nr 211, poz.
2049, z 2004 r. Nr 97, poz. 962, Nr 160, poz. 1678 i Nr 281, poz. 2780 oraz z 2006 r. Nr 133, poz.
935.
2011-08-10
 ©Kancelaria Sejmu
s. 4/89
7a) uchylony;
8) linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze mię-
dzy przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się
regularne przewozy osób;
8a) przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów
na danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z
2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.
3)
), z informacją o rozkładzie jazdy, z
uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych przewoźnika
drogowego uprawnionego do korzystania z tego miejsca;
9) przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej
grupy osób, z wyłączeniem innych osób;
10) przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób
tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym sa-
mym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warun-
ków:
a) każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do
miejsca początkowego,
b) miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce
rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi prze-
wozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miej-
scowości leżących w promieniu 50 km;
11) przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regular-
nego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego;
12) przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym
zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między
miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
13) transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód cięża-
rowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej,
nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi
w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z
usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym od-
cinek morski przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu począt-
kowego lub końcowego oznacza przewóz:
a) pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowied-
nią kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz po-
między najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punk-
tem, gdzie rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub
b) wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze
śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku;
14) międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, pod-
czas którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej;
15) przewoźnik drogowy – przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działal-
ności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
3)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz.
925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr
104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701 oraz z 2007 r. Nr 52,
poz. 343, Nr 57, poz. 381 i Nr 99, poz. 661.
2011-08-10
 ©Kancelaria Sejmu
s. 5/89
16) zagraniczny przewoźnik drogowy – zagraniczny przedsiębiorca uprawniony
do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowe-
go na podstawie przepisów obowiązujących w państwie, w którym znajduje
się jego siedziba;
17) licencja – decyzja administracyjna wydana przez Głównego Inspektora
Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu teryto-
rialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności go-
spodarczej w zakresie transportu drogowego;
18) zezwolenie – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do
spraw transportu, Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określo-
ny w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika
drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego;
19) zezwolenie zagraniczne – dokument otrzymany na podstawie umowy mię-
dzynarodowej od właściwego organu innego państwa lub organizacji mię-
dzynarodowej przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej przekazy-
wany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do wykonywania
międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie,
do lub z terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez
jego terytorium;
19a) formularz jazdy – dokument wydawany na podstawie art. 11 ust. 1 rozpo-
rządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspól-
nych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (Dz.
Urz. UE L 74 z 20.03.1992, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wyda-
nie specjalne, rozdz. 6, t. 1, str. 306, z późn. zm.) oraz na podstawie umowy
w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów auto-
karami i autobusami (Umowa INTERBUS), sporządzonej w Brukseli dnia
11 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 114, poz. 1076);
20) certyfikat kompetencji zawodowych – dokument potwierdzający posiadanie
kwalifikacji i wiedzy niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie transportu drogowego;
21) (uchylony).
Rozdział 2
Zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego
Art. 5.
1. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej
licencji na wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej „licencją”.
2. Licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50
lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy.
3. Przedsiębiorcy udziela się licencji, z zastrzeżeniem art. 6, jeżeli:
1) członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spół-
ką jawną lub komandytową, a w przypadku innego przedsiębiorcy – osoby
prowadzące działalność gospodarczą, spełniają wymogi dobrej reputacji;
wymóg dobrej reputacji nie jest spełniony lub przestał być spełniany przez
te osoby, jeżeli:
a) zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyśl-
ne: karne skarbowe, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, mieniu,
obrotowi gospodarczemu, wiarygodności dokumentów, ochronie śro-
dowiska lub warunkom pracy i płacy albo innym przepisom dotyczą-
cym wykonywania zawodu,
2011-08-10
[ Pobierz całość w formacie PDF ]