Ustawa o radiofonii i telewizji, STUDIA (Dziennikarstwo i komunikacja społeczna UO), II i III SEMESTR, Prawo ... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dz.U. z 2011 nr 43 poz. 226 - Ustawa o radiofonii i telewizji
Wersja: 28.02.2013
USTAWA
z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Zadaniem radiofonii i telewizji jest:
1) dostarczanie informacji;
2) udostępnianie dóbr kultury i sztuki;
3) 1) ułatwianie korzystania z oświaty, sportu i dorobku nauki;
3a) upowszechnianie edukacji obywatelskiej;
4) dostarczanie rozrywki;
5) popieranie krajowej twórczości audiowizualnej.
1a. Zadania radiofonii i telewizji, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez dostarczanie usług
medialnych.
2. Odbiór krajowych i zagranicznych programów oraz audiowizualnych usług medialnych na
żądanie przeznaczonych przez dostawców usług medialnych do powszechnego odbioru jest wolny,
z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.
Art. 1a.
1. Ustawę stosuje się do dostawców usług medialnych ustanowionych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dostawcę usługi medialnej uważa się za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
jeżeli spełnia on co najmniej jeden z warunków:
1) ma swoją siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej oraz:
a) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy
świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje redakcyjne
dotyczące usługi medialnej są podejmowane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej,
lub
c) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy
świadczeniu usługi medialnej działa zarówno na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w
innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;
2) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
a dostawca usługi medialnej ma swoją siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;
3) rozpoczął świadczenie usługi medialnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na
podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej i utrzymuje stabilne i efektywne związki gospodarcze z
Rzecząpospolitą Polską, chyba że:
a) zarówno siedziba dostawcy usługi medialnej znajduje się w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej, jak i decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy
świadczeniu usługi medialnej działa w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym
dostawca usługi medialnej ma swoją siedzibę, lub decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są
podejmowane na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
3. Za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się także dostawcę usługi
medialnej, jeżeli istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na jej terytorium oraz dostawca ten:
1) ma swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje redakcyjne dotyczące
usługi medialnej są podejmowane w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii
Europejskiej, albo
2) ma swoją siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej, a
decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
4. Ustawę stosuje się także do dostawcy usługi medialnej, który:
1) korzysta ze stacji dosyłowej do satelity zlokalizowanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
albo
2) nie korzysta z tej stacji, ale korzysta z łącza satelitarnego należącego do Rzeczypospolitej
Polskiej
— mimo że nie odpowiada on warunkom określonym w ust. 2 i 3 i nie został uznany za dostawcę
usługi medialnej ustanowionego w państwie członkowskim Unii Europejskiej na podstawie
przepisów prawa tego państwa odpowiadających warunkom określonym w ust. 2 i 3.
Art. 2.
1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje
jednostkom publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom fizycznym, osobom prawnym i
osobowym spółkom handlowym, które uzyskały koncesję na taką działalność, albo — w przypadku
programów telewizyjnych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych —
wpis do rejestru takich programów.
2. Ustawy nie stosuje się do:
1) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego wyłącznie w obrębie jednego budynku;
2) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego w systemie, w którym urządzenia
nadawcze i odbiorcze należą do tej samej osoby, prowadzącej działalność gospodarczą lub inną
zarejestrowaną działalność publiczną, a treść programu ogranicza się do spraw związanych z tą
działalnością i jest adresowana do pracowników lub innego określonego kręgu osób związanych z
nadawcą;
3) programu rozprowadzanego w sieci kablowej, jeżeli liczba indywidualnych odbiorców nie
przekracza 250;
4) programów radiowych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych oraz
audialnych usług na żądanie;
5) korespondencji prowadzonej z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej;
6) elektronicznych wersji dzienników i czasopism oraz prasy udostępnianej w systemie
teleinformatycznym pod warunkiem że nie składają się w przeważającej części z audycji
audiowizualnych;
7) gier losowych i zakładów wzajemnych, chyba że są częścią audycji usługi medialnej.
Art. 3.
Do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych stosuje się przepisy prawa
prasowego, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
Art. 3a.
1. Dostawcy usług medialnych mając na uwadze realizację obowiązków określonych w
ustawie, w szczególności w art. 14a, art. 16b ust. 3a, art. 18a, art. 47e i art. 47g, mogą tworzyć i
przystępować do kodeksów dobrych praktyk w rozumieniu ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o
przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206).
2. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, działając w zakresie audiowizualnych usług medialnych na
żądanie, we współpracy z ministrem właściwym do spraw informatyzacji inicjuje, wspiera i
promuje powstawanie kodeksów dobrych praktyk, o których mowa w ust. 1.
Art. 4.
W rozumieniu ustawy:
1) usługą medialną jest usługa w postaci programu albo audiowizualnej usługi medialnej na
żądanie, za którą odpowiedzialność redakcyjną ponosi jej dostawca i której podstawowym celem
jest dostarczanie poprzez sieci telekomunikacyjne ogółowi odbiorców audycji, w celach
informacyjnych rozrywkowych lub edukacyjnych; usługą medialną jest także przekaz handlowy;
2) audycją jest ciąg ruchomych obrazów z dźwiękiem lub bez niego (audycja audiowizualna) albo
ciąg dźwięków (audycja radiowa), stanowiący, ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub
autorstwo, odrębną całość w stworzonym przez dostawcę usługi medialnej programie lub katalogu
audycji publicznie udostępnianych w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie, zwanym
dalej „katalogiem”;
3) odpowiedzialnością redakcyjną jest sprawowanie faktycznej kontroli nad wyborem audycji i
sposobem ich zestawienia w programie lub w katalogu; nie uchybia to zasadom odpowiedzialności
prawnej za treść audycji lub świadczenie usługi;
4) dostawcą usługi medialnej jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa
ponosząca odpowiedzialność redakcyjną za wybór treści usługi medialnej i decydująca o sposobie
zestawienia tej treści, będąca nadawcą lub podmiotem dostarczającym audiowizualną usługę
medialną na żądanie;
5) nadawcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub osobowa spółka handlowa, która tworzy i
zestawia program oraz rozpowszechnia go lub przekazuje innym osobom w celu
rozpowszechniania;
6) programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów,
rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w
ustalonym przez nadawcę układzie;
6a) audiowizualną usługą medialną na żądanie jest usługa medialna świadczona w ramach
prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej, polegająca na publicznym udostępnianiu
audycji audiowizualnych na podstawie katalogu ustalonego przez podmiot dostarczający usługę;
7) rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru
przez odbiorców;
8) rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz
równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie;
8a) publicznym udostępnianiem audiowizualnej usługi medialnej na żądanie jest jej świadczenie w
sposób umożliwiający ogółowi użytkowników, w wybranym przez nich momencie i na ich
życzenie, odbiór wybranej przez nich audycji z katalogu udostępnionego w ramach takiej usługi;
9) dostarczaniem usługi medialnej jest rozpowszechnianie programu albo publiczne udostępnianie
audiowizualnej usługi medialnej na żądanie;
10) nadawcą społecznym jest nadawca:
a) którego program upowszechnia działalność wychowawczą i edukacyjną, działalność
charytatywną, respektuje chrześcijański system wartości, za podstawę przyjmując uniwersalne
zasady etyki, oraz zmierza do ugruntowania tożsamości narodowej,
b) w którego programie nie są rozpowszechniane audycje ani inne przekazy, o których mowa w
art. 18 ust. 5,
c) który nie nadaje przekazów handlowych,
d) który nie pobiera opłat z tytułu rozpowszechniania, rozprowadzania lub odbierania jego
programu;
11) osobą zagraniczną jest osoba zagraniczna w rozumieniu art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 i Nr 239,
poz. 1593);
12) zespołem twórczym jest zespół osób tworzących audycje, do którego zalicza się w
szczególności: reżysera, autora scenariusza, scenografa, operatora, odtwórców głównych ról i
kompozytora;
13) programem wyspecjalizowanym jest program, w którym nie mniej niż 70% czasu nadawania
programu w ciągu miesiąca, w godzinach 6—23, stanowią audycje i inne przekazy realizujące
przyjętą specjalizację programu;
14) audycją wytworzoną pierwotnie w języku polskim jest audycja spełniająca wymogi audycji
europejskiej w rozumieniu niniejszej ustawy i powstała na podstawie scenariusza wytworzonego
pierwotnie w języku polskim, której pierwotna rejestracja została dokonana w języku polskim;
15) audycją dla dzieci jest audycja, która ze względu na czas nadania i treść jest skierowana
głównie do dzieci;
16) przekazem handlowym jest każdy przekaz, w tym obrazy z dźwiękiem lub bez dźwięku albo
tylko dźwięki, mający służyć bezpośrednio lub pośrednio promocji towarów, usług lub renomy
podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą lub zawodową, towarzyszący audycji lub
włączony do niej, w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie, albo w celach autopromocji, w
szczególności reklama, sponsorowanie, telesprzedaż i lokowanie produktu;
17) reklamą jest przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego, w
związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, zmierzający do promocji sprzedaży lub
odpłatnego korzystania z towarów lub usług; reklamą jest także autopromocja;
18) sponsorowaniem jest każdy wkład w finansowanie usługi medialnej lub audycji, przez podmiot,
który nie dostarcza usług medialnych i nie produkuje audycji, w celu promocji jego nazwy, firmy,
renomy, działalności, towaru lub usługi, znaku towarowego lub innego oznaczenia
indywidualizującego;
19) telesprzedażą jest przekaz handlowy zawierający bezpośrednią ofertę sprzedaży towarów lub
odpłatnego świadczenia usług;
20) ukrytym przekazem handlowym jest przedstawianie w audycjach towarów, usług, nazwy, firmy,
znaku towarowego lub działalności przedsiębiorcy będącego producentem towaru lub świadczącego
usługi, jeżeli zamiarem dostawcy usługi medialnej, w szczególności związanym z wynagrodzeniem
lub uzyskaniem innej korzyści, jest osiągnięcie skutku reklamowego oraz możliwe jest
wprowadzenie publiczności w błąd co do charakteru przekazu;
21) lokowaniem produktu jest przekaz handlowy polegający na przedstawieniu lub nawiązywaniu
do towaru, usługi lub ich znaku towarowego w taki sposób, że stanowią one element samej audycji
w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie, a także w postaci nieodpłatnego udostępnienia
towaru lub usługi;
22) lokowaniem tematu jest przekaz handlowy polegający na nawiązywaniu do towaru, usługi lub
ich znaku towarowego w scenariuszu lub liście dialogowej audycji w zamian za opłatę lub podobne
wynagrodzenie;
23) autopromocją jest każdy przekaz pochodzący od dostawcy usługi medialnej mający służyć
bezpośrednio lub pośrednio promocji jego audycji, towarów lub usług;
24) przekazem tekstowym jest zbiór tekstów i nieruchomych obrazów, rozpowszechnianych za
pomocą sygnału telewizyjnego lub radiowego równocześnie z programem;
25) producentem jest osoba fizyczna lub osoba prawna, lub jednostka organizacyjna, o której mowa
w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje i ponosi
odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji utworu
audiowizualnego;
26) producentem niezależnym wobec danego nadawcy jest producent niepozostający w stosunku
pracy z danym nadawcą, niebędący sam nadawcą i nieposiadający udziałów w organizacji nadawcy
oraz w którym nadawca ani żaden podmiot od niego zależny bądź należący do tej samej grupy
kapitałowej nie posiada żadnych udziałów, a w zarządach nie zasiadają żadne osoby pozostające w
stosunku pracy z danym nadawcą lub będące nadawcami;
27) przedsiębiorcą jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej;
28) audiodeskrypcją jest werbalny, dźwiękowy opis obrazu i treści wizualnych zawartych w audycji
audiowizualnej przeznaczony dla osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku,
umieszczony w audycji lub rozpowszechniany równocześnie z audycją;
29) systemem teleinformatycznym jest system teleinformatyczny w rozumieniu ustawy z dnia
18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.);
30) siecią telekomunikacyjną jest sieć telekomunikacyjna w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca
2004 r. — Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.).
Rozdział 2
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
Art. 5.
Tworzy się Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, zwaną dalej „Krajową Radą”, jako organ
państwowy właściwy w sprawach radiofonii i telewizji.
Art. 6.
1. Krajowa Rada stoi na straży wolności słowa w radiu i telewizji, samodzielności
dostawców usług medialnych i interesów odbiorców oraz zapewnia otwarty i pluralistyczny
charakter radiofonii i telewizji.
2. Do zadań Krajowej Rady należy w szczególności:
1) projektowanie w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów kierunków polityki państwa w
dziedzinie radiofonii i telewizji;
2) określanie, w granicach upoważnień ustawowych, warunków prowadzenia działalności przez
dostawców usług medialnych;
3) podejmowanie, w zakresie przewidzianym ustawą, rozstrzygnięć w sprawach koncesji na
rozpowszechnianie programów, wpisu do rejestru programów, zwanego dalej „rejestrem”, oraz
prowadzenie tego rejestru;
[ Pobierz całość w formacie PDF ]