ustawa o żegludze śródlądowej, przepisy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
©Kancelaria Sejmu
s. 1/43
Dz.U. 2001 Nr 5 poz. 43
USTAWA
z dnia 21 grudnia 2000 r.
o żegludze śródlądowej
1)
Opracowano na pod-
stawie: t.j. Dz. U. z
2006 r. Nr 123, poz.
857, z 2007 r. Nr 123,
poz. 846, Nr 176, poz.
1238, z 2008 r. Nr
171, poz. 1057, z 2009
r. Nr 98, poz. 818, z
2010 r. Nr 127, poz.
857, Nr 182, poz.
1228.
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa reguluje sprawy związane z uprawianiem żeglugi na wodach śródlądo-
wych uznanych za żeglowne na podstawie przepisów Prawa wodnego, zwanych
dalej „śródlądowymi drogami wodnymi”.
2. Ustawa określa:
1) organy administracji żeglugi śródlądowej i ich kompetencje;
2) warunki uprawiania żeglugi;
3) zasady prowadzenia rejestru administracyjnego i wykonywania pomiaru
statków;
1)
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Wspól-
not Europejskich:
1) dyrektywy 76/135/EWG z dnia 20 stycznia 1976 r. w sprawie wzajemnego uznawania świadectw
zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej (Dz. Urz. WE L 21 z 29.01.1976),
2) dyrektywy 80/1119/EWG z dnia 17 listopada 1980 r. w sprawie sprawozdań statystycznych doty-
czących przewozu rzeczy po wodnych drogach śródlądowych (Dz. Urz. WE L 339 z 15.12.1980,
ze zm.),
3) dyrektywy 82/714/EWG z dnia 4 października 1982 r. ustanawiającej wymagania techniczne dla
statków żeglugi śródlądowej (Dz. Urz. WE L 301 z 28.10.1982),
4) dyrektywy 87/540/EWG z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika
towarów drogą wodną w transporcie krajowym i międzynarodowym i wzajemnego uznawania
dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji dla tego
zawodu (Dz. Urz. WE L 322 z 12.11.1987),
5) dyrektywy 91/672/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie wzajemnego uznawania krajowych
patentów żeglarskich uprawniających do przewozu rzeczy i osób żeglugą śródlądową (Dz. Urz.
WE L 373 z 31.12.1991),
6) dyrektywy 96/35/EWG z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie wyznaczania i kwalifikacji zawodo-
wych doradców do spraw bezpieczeństwa w transporcie drogowym, kolejowym i żegludze śród-
lądowej towarów niebezpiecznych (Dz. Urz. WE L 145 z 19.06.1996),
7) dyrektywy 96/50/WE z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie harmonizacji warunków uzyskiwania kra-
jowych patentów kapitanów łodzi do celów przewozu rzeczy towarów i pasażerów śródlądowy-
mi wodnymi drogami we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 235 z 17.09.1996),
8) dyrektywy 2000/18/WE z dnia 17 kwietnia 2000 r. w sprawie minimalnych wymogów egzamina-
cyjnych dla doradców do spraw bezpieczeństwa w drogowym, kolejowym i śródlądowym trans-
porcie rzeczy niebezpiecznych (Dz. Urz. WE L 118 z 19.05.2000).
Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie – z
dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą ogłosze-
nia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.
2010-11-22
©Kancelaria Sejmu
s. 2/43
4) wymagania bezpieczeństwa żeglugi;
5) zasady klasyfikacji i utrzymania śródlądowych dróg wodnych;
5a) zasady prowadzenia zharmonizowanego systemu usług informacji rzecznej;
6) zasady wykonywania pilotażu;
7) postępowanie w razie wypadku żeglugowego;
8) przepisy karne.
3. Przepisy ustawy stosuje się także do statków służących do przewozów między-
brzegowych, zarobkowego przewozu osób lub ładunków, uprawiania sportu lub
rekreacji, zarobkowego połowu ryb, wykonywania robót technicznych lub eks-
ploatacji złóż kruszywa na innych wodach śródlądowych niż określone w ust. 1.
Art. 2.
1. W sprawach wyposażenia statków żeglugi śródlądowej
i kwalifikacji ich załóg
przepisy ustawy stosuje się także na wodach morskich, z uwzględnieniem od-
rębnych przepisów.
2. Granice między wodami śródlądowymi a wodami morskimi określają przepisy
Prawa wodnego.
Art. 3.
1. W sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się przepisy Kodek-
su cywilnego dotyczące umowy przewozu oraz przepisy Prawa przewozowego.
2. Ustawa nie narusza przepisów Prawa ochrony środowiska oraz przepisów Prawa
wodnego.
Art. 4.
Przepisów ustawy, z wyjątkiem przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu, sy-
gnalizacji i łączności oraz oznakowania dróg wodnych, nie stosuje się do statków Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży Granicznej i Państwowej Straży
Pożarnej oraz statków morskich przebywających na śródlądowych drogach wodnych.
Art. 5.
1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) statek – urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez napędu
mechanicznego, w tym również prom, wodolot i poduszkowiec, przezna-
czone lub używane na śródlądowych drogach wodnych do:
a) przewozu osób lub rzeczy,
b) pchania lub holowania,
c) inspekcji, nadzoru nad bezpieczeństwem ruchu żeglugowego lub szko-
lenia,
d) ratowania życia lub mienia,
e) połowu ryb,
f) wykonywania prac technicznych, utrzymania szlaków żeglugowych lub
eksploatacji złóż kruszyw,
g) uprawiania sportu lub rekreacji,
2010-11-22
©Kancelaria Sejmu
s. 3/43
h) celów mieszkalnych, biurowych, gastronomicznych, hotelowych lub
warsztatowych, a także jako przystanie pływające, doki lub zakłady ką-
pielowe;
2) armator – właściciela statku lub osobę, która uzyskała od właściciela tytuł
prawny do władania statkiem we własnym imieniu;
3) port lub przystań – akwen i grunt oraz związaną z nimi infrastrukturę, znaj-
dującą się w granicach portu lub przystani;
4) port macierzysty – port, który armator wskazał jako miejsce stałego postoju
statku;
5) szlak żeglowny – pas wody przeznaczony do żeglugi;
6) głębokość tranzytowa – najmniejszą głębokość szlaku żeglownego określo-
nego odcinka drogi wodnej;
7) wypadek żeglugowy – zdarzenie związane z ruchem lub postojem statku, w
wyniku którego nastąpiło uszkodzenie ciała powodujące rozstrój zdrowia
lub śmierć człowieka, uszkodzenie mienia znacznej wartości albo poważną
awarię w rozumieniu przepisów Prawa ochrony środowiska;
8) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) –
stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację
Szwajcarską;
9) państwo trzecie – państwo niebędące państwem członkowskim;
10) dokument bezpieczeństwa statku – wspólnotowe świadectwo zdolności że-
glugowej, wspólnotowe tymczasowe świadectwo zdolności żeglugowej,
świadectwo zdolności żeglugowej albo uproszczone świadectwo zdolności
żeglugowej;
11) dokument dopuszczający statek do żeglugi – dokument bezpieczeństwa stat-
ku albo inny dokument wydany przez właściwy organ państwa członkow-
skiego albo państwa trzeciego, potwierdzający dopuszczenie statku do że-
glugi po wodach śródlądowych tego państwa.
2. Statkiem o napędzie mechanicznym jest statek posiadający mechaniczne urzą-
dzenia napędowe, niezależnie od sposobu ich zamocowania.
3. Statkiem polskim jest statek, który stanowi własność:
1) Skarbu Państwa;
2) osoby prawnej mającej siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej;
3) obywatela polskiego zamieszkałego w Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozdział 2
Organy administracji żeglugi śródlądowej
Art. 6.
1. Organami administracji żeglugi śródlądowej są:
1) minister właściwy do spraw transportu – jako naczelny organ administracji
żeglugi śródlądowej;
2) dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej – jako terenowe organy admini-
stracji żeglugi śródlądowej.
2010-11-22
©Kancelaria Sejmu
s. 4/43
1a. Minister właściwy do spraw transportu sprawuje nadzór nad działalnością dyrek-
torów urzędów żeglugi śródlądowej w zakresie uregulowanym w niniejszej
ustawie.
2. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej podlegają ministrowi właściwemu do
spraw transportu.
3. Obsługę finansowo-księgową urzędów żeglugi śródlądowej sprawuje główny
księgowy urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw transportu.
Art. 7.
Dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej powołuje i odwołuje minister właściwy do
spraw transportu spośród kandydatów posiadających wiedzę, kwalifikacje zawodowe
i doświadczenie w zakresie żeglugi śródlądowej i funkcjonowania administracji rzą-
dowej.
Art. 8.
1. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wykonuje swoje zadania przy pomocy
urzędu żeglugi śródlądowej.
2. Urzędy żeglugi śródlądowej tworzy i znosi, w drodze rozporządzenia, minister
właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
administracji publicznej, kierując się kryteriami ekonomicznymi i intensywno-
ścią ruchu żeglugowego.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, teryto-
rialny zakres działania dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej i siedziby urzę-
dów, uwzględniając kryteria, o których mowa w ust. 2.
4. Organizację urzędu żeglugi śródlądowej określi statut nadany, w drodze zarzą-
dzenia, przez ministra właściwego do spraw transportu.
Art. 9.
1. Do właściwości dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej należą sprawy z za-
kresu administracji rządowej związane z uprawianiem żeglugi na śródlądowych
drogach wodnych w zakresie unormowanym niniejszą ustawą.
2. Do właściwości dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej należy:
1) nadzór nad bezpieczeństwem żeglugi śródlądowej;
2) przeprowadzanie inspekcji statków;
3) weryfikacja ustalonej głębokości tranzytowej na szlaku żeglownym;
4) kontrola przestrzegania przepisów dotyczących żeglugi na śródlądowych
drogach wodnych, w portach, przystaniach i zimowiskach;
5) kontrola stanu oznakowania szlaku żeglownego, śluz, pochylni, mostów,
urządzeń nad wodami i wejść do portów;
6) przeprowadzanie postępowania w sprawach wypadków żeglugowych;
7) kontrola dokumentów przewozowych i zgodności przewożonego przez sta-
tek ładunku z tymi dokumentami;
8) kontrola obcych statków w zakresie zgodności wykonywanych przewozów
z postanowieniami umów międzynarodowych oraz pozwoleń na te przewo-
zy;
9) współdziałanie z innymi organami w zakresie bezpieczeństwa żeglugi,
ochrony środowiska, ochrony portów lub przystani, w tym wykonywania
2010-11-22
©Kancelaria Sejmu
s. 5/43
zadań obronnych i zadań o charakterze niemilitarnym, w szczególności za-
pobiegania aktom terroru i likwidacji ich skutków;
10) kontrola dokumentów armatorów dotyczących Funduszu Żeglugi Śródlądo-
wej i Funduszu Rezerwowego.
2a. Do właściwości dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej, określonych w prze-
pisach wydanych na podstawie ust. 2b, należy także przeprowadzanie:
1) pomiaru statku;
2) inspekcji technicznej statku.
2b. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, dyrek-
torów urzędów żeglugi śródlądowej właściwych do przeprowadzania pomiaru
statku i inspekcji technicznej statku, kierując się kryteriami ekonomicznymi i in-
tensywnością ruchu żeglugowego.
2c. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej, o których mowa w ust. 2a, działają
jako organ inspekcyjny.
3. Szczegółowy zakres działania dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej określa sta-
tut, o którym mowa w art. 8 ust. 4.
Art. 10.
1. Zadania, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 2–8 i 10, wykonują uprawnieni do
inspekcji pracownicy urzędów żeglugi śródlądowej, zwani dalej „inspektorami”.
2. Inspektor ma prawo wejścia i przebywania na statku, na budowli wodnej służącej
żegludze, w porcie, przystani i zimowisku, a także podpływania i cumowania
statku inspekcyjnego do tych obiektów.
3. Inspekcję przeprowadza się w miarę możliwości bez uszczerbku dla eksploatacji
statku.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, katego-
rie pracowników uprawnionych do wykonywania zadań inspekcyjnych, mając
na względzie w szczególności charakter tych zadań.
5. W czasie wykonywania zadań służbowych inspektor ma prawo do:
1) kontrolowania, czy statek jest uprawniony do działalności, jaką uprawia, i
czy żegluga wykonywana jest zgodnie z przepisami prawa i umowami mię-
dzynarodowymi;
2) kontroli dokumentów dotyczących statku i załogi oraz przewozowych;
3) żądania wyjaśnień i podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do
przeprowadzenia kontroli na pokładzie, w ładowniach i innych pomieszcze-
niach statku;
4) dokonywania wpisów dotyczących przeprowadzonej kontroli w dzienniku
pokładowym statku;
5) nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia w żegludze
śródlądowej.
6. Kierownik statku lub inna osoba odpowiedzialna za statek są obowiązani stoso-
wać się do doraźnych zaleceń w zakresie bezpieczeństwa żeglugi wydanych
przez inspektora.
Art. 10a.
1. Zadania organu inspekcyjnego, o którym mowa w art. 9 ust. 2a, wykonuje powo-
ływana i odwoływana przez ten organ techniczna komisja inspekcyjna, zwana
dalej „komisją inspekcyjną”.
2010-11-22
[ Pobierz całość w formacie PDF ]